Uw winkelwagen is leeg
De ‘fietscarrière’ van Andrea Dibben begon op de mountainbike. “Ik ben opgegroeid in een klein stadje in de Amerikaanse staat Georgia. Ik ging er altijd met mijn fiets rijden na schooltijd. Toen ik naar de universiteit ging, begon ik te moutain biken. Het is door naar New York te verhuizen dat ik ‘switchte’ naar wielrennen. Fietsen is voor mij de ideale manier om te ontspannen, het is een vast onderdeel van mijn levensstijl in New York.”
Na haar studies business administration kwam Andrea in New York terecht. “Ik werk voor een mobile advertising bedrijf. Ik was meteen verliefd op de stad: er valt altijd iets te beleven en ik ontmoet veel boeiende mensen! Eigenlijk had ik mijn fiets niet mee verhuisd toen ik naar hier kwam. Maar op mijn eerste Thanksgiving ging ik eten bij vrienden. Zij hebben de vaste gewoonte om na het eten samen te gaan fietsen en ik mocht een fiets van hen gebruiken. Ik vond het zo leuk dat ik hem cadeau kreeg. Zo werd ik gebeten door wielrennen. Ik sloot me aan bij een club in de stad. Ik leerde er over fietsetiquette, de juiste houding en onderhoud van mijn stalen ros. Ik ontdekte ook mooie fietsroutes buiten de stad. Ik begon rustig en stelde vast dat ik alsmaar langere en zwaardere ritten aankon. Vorig jaar nam ik deel aan een wedstrijd en ik eindigde vierde. Ik ben er nog niet uit of ik dit nog opnieuw wil doen.”
Andrea houdt ervan haar grenzen te verleggen op de fiets maar ze fietst in de eerste plaats voor het sociaal contact. “In onze club heerst een echt groepsgevoel en veel solidariteit. Een tijdje geleden werd ik aangereden op mijn fiets tijdens het pendelen. Het was ernstig en ik heb lang moeten herstellen. Ik heb toen ondervonden dat mijn fietsmaatjes echte vrienden zijn. Ze steunden me enorm, brachten me verse maaltijden… Dat deed me heel wat, ik word er zelfs wat emotioneel van wanneer ik dit vertel!” Van zodra Andrea ‘groen licht’ kreeg van de dokter om na haar herstel opnieuw te fietsen, sprong ze op haar stalen ros. “Mijn ongeluk is voor mij geen reden meer om niet meer te fietsen, al ga ik niet meer met de fiets naar het werk nu. Ik fiets in het weekend buiten de stad, meestal met vrienden van de club.”
Andrea fietst graag in de natuur. “Ik neem vaak de trein vanuit New York. Op een half uurtje sta ik in een groene, rustige omgeving. Ik heb een drukke job. Ik vind New York fantastisch maar het is leuk om de drukte van de stad even achter me te laten. Wanneer ik fiets, wil ik de vogels horen fluiten!” lacht ze. Ze heeft een fietscomputer waarmee ze haar statistieken in de gaten houdt. “Ik ben daar wel mee bezig maar voor de rest ben ik geen gadgetfreak. Mijn fiets kocht ik tweedehands, ik ben er heel blij mee.”
Ik kwam in contact met Angélique toen ze een oproep deed in een van de online communities waar ik in zit. Ik vind het sowieso belangrijk om een leuke fietsoutfit te hebben. Ik draag mijn fietskleren zelfs liever dan mijn ‘alledaagse’ kleren! Ik beschouw mezelf niet echt als een inspiratiebron voor andere vrouwen maar als ik een leuk, positief verhaal kan brengen: graag! Als je me vraagt om aan niet-fietsers uit te leggen waarom ik dit zo graag doe, dan zeg ik dat fietsen voor mij de ideale combinatie is van tijd doorbrengen in de natuur, met vrienden én het is een extra goeie reden om veel carbs te verorberen om goed te kunnen fietsen!”
“Fietsen geeft me een gevoel van vrijheid. Bewegen op eigen kracht, in de frisse lucht en omgeven door de natuur. Steeds andere ritten en nieuwe mooie plekken ontdekken. Alleen of met een groep. Er zijn maar weinig dingen die me zo uitdagen als fietsen."
"Voor mij liever geen sobere outfits, daarom ben ik superblij met het nieuwe Little Black Bike-fietstruitje dat naar mij vernoemd is. Het is kleurrijk, een tikje fluo en er zit een subtiele glans in, maar het is niet té. Het past helemaal bij mijn stijl."
Van welk type fietstochten ik dan het meest hou? Als ik een paar uur kan fietsen op een rustig tempo, dan ben ik tevreden. Zo’n fietstocht van drie à vier uur: heerlijk! Ik stel geen grote uitdagingen voorop … Voorlopig toch niet. (lacht)”
